Zwany „wolnym”, to pierwszy taniec turniejowy w grupie tańców standardowych i jednocześnie jeden z pierwszych tańców, których uczy się osoby początkujące w szkołach tańca. To dlatego, że cechuje go nieskomplikowana budowa podstawowych kroków, równomierne przenoszenie ciężaru ciała z jednej nogi na drugą, a także wolne tempo i dość łatwo wpadający w ucho rytm.
Taniec ten powstał na początku XX w. z połączenia szybkiego, wirowego walca wiedeńskiego i powolnego amerykańskiego tańca zwanego bostonem. Jego melodia, bardzo delikatna i romantyczna sprawia, że dzisiaj lubiany jest na całym świecie. Narodziny nowego, wolnego walca przypisuje się niechęci Anglików do tańców szybkich.
Podstawowe figury walca oparte są na ruchu po linii ukośnej, co pozwala na płynne przemieszczanie się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Chociaż kroki są dosyć proste muszą być płynne, pełne gracji i lekkości. Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii.
Walc angielski, podobnie jak pozostałe tańce standardowe, w wersji turniejowej, musi być tańczony w tzw. kontakcie, polegającym na tym, że ciała tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki, z bardzo dobrze ustawionym trzymaniem (tzw. „ramą”), które podczas tańca nie powinno podlegać żadnym zmianom.
Chociaż jest to taniec określany jako wolny, od tancerzy turniejowych wymaga dobrej kondycji oraz mocnej pracy stóp i kolan co związane jest z konieczną w tym tańcu bardzo dużą akcją unoszeń i opadań.
