Taniec pochodzący z Republiki Dominikany. Towarzyszy mu muzyka romantyczna i rytmiczna, która jest rozpoznawalna dzięki charakterystycznym partiom granym na gitarze. Bachata obecnie podbija cały region karaibski, jest znana również w Hiszpanii dzięki dominikańskim emigrantom, którzy tańczą ją w barach oprócz merengue, coraz częściej tańczona jest także w Grecji i wielu innych krajach europejskich. Na początku lat 20-tych XX wieku termin „bachata” oznaczał spotkanie towarzyskie wypełnione hulankami, którym towarzyszyły różnego rodzaju muzyka i popularne tańce. Etymologicznie słowo bachata jest synonimem imprezy, hulanki, swawoli. Bachatą określało się powszechnie przyjęcie wyprawiane na patio w cieniu ulicznego drzewa. Ze wzmianek pochodzących z lat 1922-24 można wywnioskować, że bachata była mieszanką towarzysko-muzyczną przepełnioną różną muzyką, tańcem, przygodami miłosnymi, przyjaźniami, alkoholem, itp., z której to mieszanki narodził się gatunek muzyczny.
Uważa się, że bachata jako dominikańska popularna muzyka pojawiła się dopiero w 1961 roku w oparciu o muzykę latynoamerykańską wykonywaną na gitarze, jak bolero, ranchera i son. Bachatę wykonuje się na dwóch gitarach, maracasach – zastępowanych ostatnio przez güira – oraz bongo – czasami zastępowanym bębnami.
Bachatę tańczyli głównie mieszkańcy przedmieść i regionów rolniczych. Na wsi tańczono ją w cieniu drzew, a w miastach – w parku lub na patio. W ten sposób bachata powoli się rozpowszechniała.
Najczęściej teksty pisane do tej muzyki opowiadają o zdradzie w miłości, pogardzie, wspomnieniach, przeszkodach w uzyskaniu szczęścia oraz o nierówności społecznej. Z tego powodu od początku bachata miała wielu zwolenników w środowisku pomocy domowych, niewykwalifikowanych robotników, rolników, itp.
W wyniku zmian ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych, które nastąpiły w latach 70-tych, w latach 80-tych bachata przeszła proces ekspansji i transformacji oraz zaczęła być znana i odnosić sukcesy komercyjne poza granicami kraju.
