Jive

Narodził się na początku XX w. i jest dzieckiem rewolucji tanecznej z 1910 roku. Powstał z połączenia i ewolucji wpływów swingowych i jazzowych.
Prekursorem jive’a był jitterbug – taniec pełen elementów akrobatycznych. Mlodzi tancerze z Harlemu wykonujący jitteburga, poddając się ekspresyjnej muzyce, nadali mu mocno akrobatycznego charakteru. Podnosili partnerki wysoko do góry, przerzucali je przez biodra, ale kiedy Jitterbug dotarł w tej wersji do Europy w latach 40- tych, przywieziony przez amerykańskich żołnierzy, wywołał w londyńskich lokalach nie tylko zachwyt, ale i przerażenie.
Muzyka jitteburga sprawiała, że tańczących ogarniało szaleństwo, a jej niezwykła siła tworząca wspaniałą atmosferę zabawy powodowała, że taniec ten podobał się coraz bardziej. Jednak konserwatywnym Anglikom zdecydowanie nie odpowiadały figury wykonywane przez tancerzy pełne akrobatycznych wyczynów. Postanowili zatem nieco zmodyfikować jitteburga, „ogładzić” go nieco i dostosować do kanonów europejskich, pozbawiając go wszelkich elementów akrobatycznych i tak narodził się jive. W latach 70-tych został uznany za taniec turniejowy. Współczesny jive zawiera elementy jitterbuga, swingu i rock and rolla.
Jive wymaga od tancerzy świetnej kondycji i sprawności. Muszą oni pokazać w tym tańcu zarówno elementy swingowe, jak i tzw.: kicki, tańczone z podskokiem. Chociaż jest tańcem wyczerpującym, na turniejach tańca tańczony jest jako ostatni, więc zawodnicy od początku tańca muszą walczyć ze zmęczeniem, jednak zgodnie z jego charakterem pokazują widzom, że czerpią z tego tańca wiele radości i świetnie się tym bawią.