Ulubiony taniec turniejowych par tanecznych, które preferują styl tańców latynoamerykańskich. Ojczyzną rumby jest Kuba, a za jej początek uznaje się ludowy taniec płodności, w którym tancerze naśladowali godowe tańce ptaków i innych zwierząt. Rumba podobnie jak wiele tańców latynoamerykańskich kształtowała się pod wpływem rytmów, pieśni i tańców afrykańskich niewolników, którzy ponad 400 lat temu zostali przywiezieni na wyspy Karaibskie.
W Europie rumba pojawiła się po raz pierwszy w latach XXX-tych, najpierw w Paryżu, potem w Londynie, ale w żadnej z tych stolic ani muzyka, ani taniec nie wzbudziły zachwytu, ale takie były początki wielu tańców.
W czasie swojej długiej historii rumba zawsze opierała się na znanej fabule mówiącej o kobiecie, która przy pomocy swoich wdzięków uwodzi mężczyznę po to by go zniewolić i zapanować nad nim. Partnerka w tym tańcu zdecydowanie powinna być na pierwszym planie, partner nie może dominować.
Przez wielu tancerzy rumba uważana jest za klasykę tańców łacińskich. Chociaż zasady rumby są proste i nadają się do nauki dla początkujących, to oddanie jej charakteru wymaga wielu lat pracy i udaje się dopiero dojrzałym tancerzom.
W rumbie silnie zaakcentowane jest uderzenie 4, muzyka pozwala na ukazanie kontrastów miedzy akcją wolną i szybką. Taniec ten wymaga ogromnej precyzji, a im wolniejsza muzyka tym trudniej go poprawnie wykonać. Sędziowie zwracają uwagę na staranność prowadzenia stóp od palców, przeprostowane kolana, obszerną akcję bioder i stron ciała.
Na turniejach tańca rumba prezentowana jest jako trzeci taniec turniejowy.
