Tango

Taniec standardowy, jednak zupełnie odmienny od pozostałych, zaliczanych do tej grupy tańców. Nie posiada akcji swingowej ani akcji unoszeń, charakterystycznych dla pozostałych tańców standardowych. We współczesnej wersji turniejowej odbiega także znacznie od oryginalnego tanga argentyńskiego.
Taniec ten wywodzi się ze slumsów Buenos Aires w Argentynie. Tańczyli je najpierw w spelunkach i tawernach kolorowi i biali marynarze a także robotnicy portowi. Dlatego też początkowo tango nie cieszyło się dobrą sławą wśród średnich i wyższych warstw społecznych. Jednak dzięki swej ekspresyjności i niesłychanej żywotności rozprzestrzeniało się coraz bardziej. W Europie tango pojawiło się na początku XX w., budząc początkowo wielkie zgorszenie. Londyński tygodnik „Times” napisał, że jest „w najwyższym stopniu nieprzyzwoite”. Tango zostało oficjalnie potępione przez papieża, a niemiecki cesarz zakazał tańczyć je na swoim dworze. W Paryżu stało się modne po 1907 roku a już po pierwszej wojnie światowej błyskawicznie stało się najpopularniejszym tańcem w Europie.
Chociaż do Europy tango przybyło jako taniec latynoamerykański uznawane jest za taniec standardowy, ponieważ tancerze tańczą blisko siebie. Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd.
Tango ma przypominać kłótnię małżonków. Jego dramaturgia musi mieć gwałtowny charakter, pełen zaskakujących zmian kierunków, obrotów, szybkich i ekspresyjnych ruchów głowy. Charakterystycznym dla tego tańca jest kontrast pomiędzy silnym, aktywnym mężczyzną i pasywną kobietą umotywowany głównym tematem tego tańca, którym jest dominacja mężczyzny nad kobietą.
Tango jest też tańcem, który od tancerzy wymaga doskonałej koncentracji i zaangażowania emocjonalnego, gdyż spośród tańców standardowych jest tym, od którego oczekujemy największego wyrazu. Na turniejach tańca prezentowane jest jako drugi taniec po spokojnym walcu angielskim.